Qiş ötüp kətti. İlliq şamal asta-asta baharni elip kəldi.
Yərniņ toņi erip boşaşqa başlidi. Yumşaq topiğa dəssigəndə goya qelin giləmgə dəssigəndək tuyulatti. Buğday maysiliri yoğinap yumran yopurmaq çiqirişqa başlidi.
Eriq-östəņlərdə, hətta birər parçə nepiz muz-mu uçrimaytti. Su şunçilik süzük-ki bir qaraştila astidiki həmmə nərsini körgili bolidu. İlliq şamal keliş bilən, su yüzidə beliq qasriğidək dolqunlar cimirlişip kətti. Bir nəççə ödək suğa səkrəp çüşti-də, uyan-buyan yayrap üzüşkə başlidi.
Dərya qirğiğidiki tallar bix sürüp, yumran tallar illiq şamalğa əgişip asta-asta liņşimaqta, bir paqa uvisidin çiqip, dərya boyida asta-asta ömiliməktə…
“Künlər issip, qar erip
Su saylarğa tolğan çağ.Eytip bərgin can dostum,
Bilsəņ muşu qaysi çağ.”
